Regen

Klik op play om te beluisteren

Hij keek naar de donkere wolken. Ze hingen grijs-en-blauw-en-zwart samengepakt boven hem. Ik zag hem zichtbaar zuchten.

‘Ik hou er niet zo van, van regen’ zei hij.

Ik ook niet zo, dacht ik bij mezelf.

Maar misschien, kunnen we er wel leren van houden?

‘Het is wel een noodzakelijk deel van ons leven’ reflecteerde ik. ‘Is het niet zo een beetje als man en vrouw? Dag en nacht? Warm en koud? Werken en rusten?’

‘Uhhumm’ zei hij bevestigend. Zoals hij telkens deed als hij wat in zijn eigen wereld in zijn hoofd zat. Zonder echt naar binnen te kunnen nemen wat ik zei.

Hij keek even doordringend in mijn ogen. Zijn blik verzachtte wat en hij kuste me vluchtig op mijn mond.

Ik voelde zijn gespannen lippen de mijne kussen. En net toen ik warm en vol terug wilde kussen, verdween hij alweer.

Hij keek wat verontschuldigend over zijn schouder en wierp een blik naar zijn collega-fietsers, die stonden te wachten.

Ze zetten zich schrap en net toen ze vertrokken, viel een eerste druppel regen. Ik keek hen na, tot ze in de natuur verdwenen.

De volgende uren vulden zich met het afwerken van een hoofdstuk in de cursus, het voorbereiden van de eerstkomende les, het aanvullen van het to-do lijstje. Het afvinken van andere dingen op datzelfde lijstje. Wat oogsten uit de tuin. Me verwonderen over hoe het leven soms loopt en me afvragen wie er vanavond allemaal zou binnensijpelen om mee te eten. Ik trok mijn linnen schort aan, mijmerde over natuurwetten en ik begon als een alchemist te koken. Dampende, pruttelende potjes, kleurrijke groenten en kleine glazen bokaaltjes die bulkten van de gedroogde aromatische kruiden.

De kinderen kwamen van alle kanten binnen. Ze dekten een tafel voor 9. En op dat moment kwam er een nieuw gezicht de keuken binnen. Ze leek me jong. Halflang donkerblond haar met een bloem erin. Volle heupen.

Ik veegde mijn handen schoon, deed keihard mijn best om mijn verbaasde blik te verstoppen en ik stelde me voor.

Ik keek hen na, met hun tweetjes.

Misschien is dit niet zomaar een vriendin. Misschien is het…? Zou het…?

Een spontaan lachje ontsnapte me. Misschien hoort het gewoon zo, dacht ik. Misschien, hoeven mama’s niet altijd alles te weten.

Ik zette 5 dampende schotels in het midden van de tafel. 1 kruidensalade prijkte aan het einde van de tafel. Een paar gretige blikken kwamen me tegemoet. Ik keek nog even naar de klok, maar eten laat je niet koud worden.

Ik legde mijn schort op de rand van het werkblad, wat blijkbaar het teken was om alle potten tegelijk te openen en iedereen begon door elkaar eten op hun eigen of op een ander bord te scheppen.

Het klonk mij, als muziek in de oren.

De tijd was vandaag opnieuw weggetikt, zonder dat ik er ook maar een seconde erg in had. En op het moment dat ik me dat realiseerde, vloog de keukendeur open.

Hij nam me rond mijn middel vast en hief me zo’n 15 cm van de grond.

‘Tinelief, je raadt nooit wat ik vandaag allemaal heb meegemaakt.’

Ik voelde de energie door zijn lijf stromen. Niet geheel verwacht op zo’n druilerige dag als vandaag.

‘Maar belangrijker nog, ik heb me iets gerealiseerd.’ zei hij terwijl hij zachtjes in mijn billen kneep.

Hij keek naar de rumoerige tafel. En toen keek hij vragend terug naar mij. Ik haalde mijn schouders op maar knipoogde even, om aan te geven dat het helemaal goed zat.

‘Ik wil met je dansen in de regen.’

Ik voelde me wat in 2 verdeeld maar zijn zachte maar dwingende hand nam me mee naar buiten.

‘Regen, dat zijn eigenlijk samengepakte waterdruppels.’

Ik glimlachte naar hem, maar wachtte. Want ik voelde dat er een betoog zat aan te komen.

‘Ik heb afgezien vandaag. Ik deed de klim van mijn leven. Ik begon, met te proberen tussen de regendruppels door te rijden. Wat me net niet lukte.’

Zijn ontwapenende knipoog volgde. En ik begreep eruit dat hij al snel doorweekt op zijn fiets zat.

‘Van al dat geprobeer, kreeg ik het warm. En toen, kon ik de verkoeling van die regen voelen. Het ging niet zo goed en ik liep na 50 km al tegen mijn limieten aan. Mijn fysieke grenzen voelen, willen maar niet kunnen, dat deed me pijn. Er kwam ineens vanalles op mij af en ik moest huilen.

En toen, veegden de regendruppels mijn tranen weg. En niemand die iets van mijn innerlijke queeste merkte. Het luchtte me ontzettend op.

Daarna kreeg ik dorst. En had ik maar mijn mond te openen.

Het eind van de rit was een korte afdaling, na de zwaarste klim. En toen, spoelde de regen niet alleen al mijn gedachten, maar ook alle zweet en vuil van me af.

Ik moest aan je denken toen. Want je hebt gelijk. Regen is iets om van te houden. Het reinigt, het verkoelt, het spoelt weg, het voedt. En pas samen met de zon, doet het ons bloeien.’

De tranen sprongen in mijn ogen, door het besef dat er iemand was die niet alleen de natuur maar ook mij, beetje bij beetje begon te begrijpen.

‘En nu, verga ik van de honger’.

Terwijl hij me terug mee naar binnen trok, voelde ik ook vanalles in me opborrelen. Bijna als een bruisbal in een vollopend bad.

In de keuken gekomen, keek ik even observerend in het rond. Hij had ondertussen al plaatsgenomen aan de kop van de tafel. En dankbaar dacht ik: zo mag het elke dag voor me zijn in dit leven. Vol van alles. Veel liefde maar noodzakelijkerwijs ook wat onrust en wat pijn. Een stuk routine, maar ook verrassingen. Weten, maar veel ook niet weten. Dikke druppels regen.

Maar ook warme stralen zonneschijn.