Naïef

Hij liep telkens net een pas voor me uit. Ik deed moeite om op gelijke hoogte te komen. Maar als ik hem inhaalde, stapte hij, net weer een pas voor me uit.

Ik hijgde even. Van de inhaalmanoeuvres.

Hij hijgde ook. Van de spraakwatervallen die uit zijn mond bleven stromen.

Ik ken hem als stil. Afwachtend. Eerder beredeneerd. Hij vraagt altijd eerst hoe het met mij is. Hoe ik me voel. Wat me bezighoudt. Nog nooit heb ik hem iets weten interpreteren als hij niet eerst een stuk of 20 vragen gesteld had, om heel de context mee te hebben.

Maar nu stapte hij, in een halve versnelling te hoog, wat stuurs vooruit. Hij vroeg niets en liet ook geen enkele ruimte voor een vraag van mij. Ik wist hem al regelmatig eens doelloos rond te zwalpen in zijn eigen leven. Maar nu ging hij recht op zijn doel af. Ik kon niet anders dan te volgen.

Dus, ik volgde.

En ik luisterde.

‘Weet je wat ze deed?’

(retorisch)

‘Ze walste zonder gêne over mijn grenzen heen. Ik zei nee, ze deed het toch! Ik heb het een keer of 4 herhaald. Ik zei het gewoon. Maar ze hoorde me niet. Ze zei: Ja, maar… Die maar, deed al wat ik hoopte en verlangde en vond, teniet! En ik snap dat niet. Ik dacht dat we in een open en eerlijke communicatie stonden. Ik dacht, dat ze me begreep. Dat er wederzijds respect was. Maar dat is er duidelijk niet.’

Eindelijk ademende hij. Hij had pijn. Ik hoorde het. Ik zag het. Ik voelde het. Maar de hele situatie was zo hallucinant, dat ik heel even, glimlachend over de uitgestrektheid van de akkers keek.

Hij startte opnieuw.

‘Ik snap dat gewoonweg niet. Hoe kan je nu, na het zo dikwijls te herhalen en heel je leven op die manier in te richten, zo ongevoelloos zijn? Zo je eigen ding doen. Beslissingen nemen voor ons 2, zonder rekening met me te houden. Dat kwetst me zo.’

Ik liet hem ventileren. Hij is altijd een diplomaat. Ik heb hem nog nooit een slecht woord over iemand horen spreken. Hij wikt en weegt. Hij bepeinst. Hij overweegt. Hij overlegt. En doet dat dan allemaal nog eens opnieuw, om zeker te zijn.

‘Ze zegt dat ik naïef ben. Dat ik van niet beter weet. Dat ik niet meer met beide voeten in deze wereld sta. Ik volg gewoon het tempo van de natuur. Zoals het eigenlijk hoort te zijn. Ik heb er lak aan, aan wat mensen van me denken. Ik verlang het meeste, naar buiten zijn. Naar de millimeters dat onze boontjes gegroeid zijn vannacht. Het kan me ook niet schelen of ik er sjofel bij loop, of niet. Ik geef om wat voor mij duurzaam is. Wat mij genot geeft, wat ik voedend vind om te doen.

Ik snap dat mensen daar jaloers op zijn. Ik snap dat dat allemaal los van deze wereld lijkt.

Maar ik hou van mezelf én mijn leven.

Ik hou van vlinders, van de flow, van oprechtheid.

En noem me dan maar naïef!’

Ik keek naar hem. Ik slikte vanalles weg. En bewondering nam het van me over. Was ik maar een beetje meer zoals hem…