De zwaartekracht

Audiofragment. Om te beluisteren, klik op play.

‘Tine, ik heb last van de zwaartekracht’.

Ik wist wat hij bedoelde. En hoe dat voelde.

Ik deed mijn best om dat stukje bij hem te laten. En mijn stukjes bij mij te houden.

Maar zo makkelijk was dat niet. Ik liet dat toch bij me binnensijpelen, begrensd wel. Ik geef mezelf de tijd van mijn fietsritje naar het centrum om daarover even te contempleren.

Er zijn wel meer mensen in mijn omgeving die moe lopen, met last, van die zwaartekracht. En ik dacht eraan hoe dat energetisch werkt.

Alles is energie.
Als de zon opkomt, dan voel je de aardekracht ook door de meridianen in je lijf lopen. Die energie wil heel erg graag naar boven lopen, tot helemaal in je kruin. En daarboven. Daar maakt die een botsing met de hemelkracht. En zo loopt die energie dan in je lichaam ook weer naar beneden. ‘s ochtends zijn we meer onderhevig aan de aardekracht, de opgaande kracht. Van na de middag zijn we meer onderheving aan de hemelkracht, de neergaande kracht.

Als die 2 energiestromen geblokkeerd worden in je lichaam, dan voel je de levensstroom niet meer zo goed. Afhankelijk van de energetische werking van je organen, stagneert de levensstroom dan.
Dat is een samenspel van vele factoren.
De dagen worden nu langer en we voelen en zien de eerste lentetekenen. Knoppen aan de bomen en struiken beginnen te schuiven, bloemen steken hun kopjes op, een aantal beginnen te bloeien. De vogels beginnen te zingen, de haan begint vroeger te kraaien.

De organen meest onderhevig aan die energie, zijn de lever en de galblaas. De kans is groot dat we in de winter, met de feesten een overdaad hadden aan vetten, aan alcohol, aan een aantal stoffen die de lever extra onder druk zetten en blokkeren. Als de aardekracht daar in botst, dan kan die de weg naar boven, naar je hart en je kruin niet meer vinden. Dan keert die terug naar beneden en dan voel je je zwaar, loom… En als je in de winter de batterijen van je lichaam niet volledig liet opladen, dan gaan die ook veel sneller plat. Hebben de nieren de kracht ook niet om stroom door die lever te stoten.

Er zijn allerhande trukjes om de lever te openen. Beginnen met een tijd die dingen te laten die blokkeren. Overdadig vet, alles met verzadigde vetten (vlees en kaas), alcohol, sommige medicijnen (mits begeleiding van een arts). En dan kan je dingen tot je nemen, om die lever te reinigen en open te maken.
De kleur die bij de lever hoort is groen. Omring je door groen. Ga veel naar buiten en adem de natuur in je op. Wandel, om wat vast zit te laten stromen. Draag ook groen. Doe oefeningen. En ik weet het, het is gemakkelijk gezegd, als je daar zit, onderhevig aan die zwaartekracht. Maar ga naar buiten, stretch, gooi je armen in de lucht. Plant je voeten stevig in de grond, en voel die aardekracht vanuit je voeten naar boven komen. En visualiseer je lever, (die zit rechts onder je ribben) die blokkeert en zet daar zachtjes de poort terug open, zodat energie terug naar boven kan stromen.

De emotie, gekoppeld aan de lever is kwaadheid, frustratie, irritatie. Zet dat niet vast. Gooi dat er ergens in de natuur uit. De natuur kan dat transformeren.
Ik ben kwaad… daarom! Ik ben gefrustreerd… daarom. Ik ben geïrriteerd… DAAROM! En schrik niet als je in dit reinigende en zuiverende proces eerst nog meer geïrriteerd en gefrustreerd geraakt. Laat dat allemaal maar naar buiten komen. Verlos jezelf daarvan.
Maak lichter.

Eet veel lichte en groene dingen. Kort geblancheerd, kort in water gesauteerd. Maak groene smoothies, met de groene lokale groenten die er nu voor handen zijn. Maak groene soepen, eet lichter dan anders. En na een paar dagen ga je je ook lichter voelen.
Eet zuur. Zuur maakt die lever open. Natuurlijk zuur van zelf ingelegde groenten en lichte pickles en geperste salades.

Het lijkt mij allemaal zo simpel. Een wijsheid die ik zelf op een gouden plateau heb meegekregen. Maar ik weet en zie hoe moeilijk dat soms is.

En terwijl ik aan het fietsen was, kwam ik in een flits op de schoolbanken te zitten. Tussen een stuk of 800 andere studenten. 1 van mijn eerste lessen psychologie.
‘Neem eens een poltood, steek die tussen je tanden, en hou die daar minstens 30 minuten. Allerhande experimenten hebben bewezen dat mensen die zich neerslachtig voelen en toch lachen, stofjes in de hersenen beginnen aanmaken die je blij maken. Als je veel andere mensen ziet glimlachen, en zelf ook die moeite doet, word je ook blijer.’
Op dat moment zat ik op een veel te klein bankje, met een potlood tussen mijn tanden, bijna te kwijlen. Met een stuk of 10 andere gezichten die me zaten aan te kijken. Zonder een potlood tussen hun tanden. En ik voelde me zo onnozel. Maar ik kon er wel om lachen.

Stel je het voor. Ik, hier op mijn fiets, met een potlood tussen mijn tanden. Ik, in Avalon, al kokend, met een potlood tussen mijn tanden. Ik stap naar de deur, om mensen te ontvangen, met een potlood, tussen mijn tanden.

Ik lachte. En de zon schijnt niet eens vanmorgen. Maar ik lachte, de hele weg, van thuis tot in Avalon. Een intiem en speels muziekje komt in me op. En ik lach, naar iedereen die ik tegenkom. De huizen van de mensen die ik ken en die ik onderweg passeer, gooi ik kushandjes toe. Heel bewust, van die levensstroom en de aardekracht, die daarvoor mijn zware lever moest passeren.

En plots, roept er iemand. Van achter me. En ik kijk en zie die fietser die ik daarnet passeerde, die achter me was komen rijden. Hij stopte me en gaf me een klapzoen op mijn wang. ‘You’ve made my day.’ En nog voor ik het kon plaatsen, kon binnen nemen en goed had gekeken, zette hij zijn weg voort naar de andere kant. Met een glimlach.

En zo begon ik eindelijk aan mijn dag. Bevrijd van de zwaartekracht. Heel dankbaar, voor dit leven.